บึกบึน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]บึก + (บึน เป็นคำสร้อย)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | บึก-บึน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bʉ̀k-bʉn |
| ราชบัณฑิตยสภา | buek-buen | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bɯk̚˨˩.bɯn˧/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]บึกบึน
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]บึกบึน (คำอาการนาม ความบึกบึน)
- ล่ำสัน
- รูปร่างบึกบึน