ปลัด

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาเขมรเก่า បាល័ដ្ឋ (บาฬัฎฐ) หรือ បាឡាត់ (บาฬาต)

คำนาม

ปลัด [ปะ-หฺลัด] น. ผู้มีตำแหน่งหน้าที่รองจากผู้ที่มีตำแหน่งหน้าที่เหนือตนโดยตรง เช่น ปลัดกระทรวง ปลัดจังหวัด ปลัดอำเภอ

ปลัด [ปะ-หฺลัด] น. เป็นตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของข้าราชการประจำ มีหน้าที่รองจากผู้ที่มีตำแหน่งเหนือตนโดยตรง ซึ่งมักจะเป็นตำแหน่งสูงสุดในองค์กรนั้น เช่น ในกระทรวงมีรัฐมนตรีเป็นผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุด ปลัดกระทรวงเป็นผู้ที่มีหน้าที่รองจากรัฐมนตรีโดยตรง. ปลัดจังหวัดเป็นข้าราชการในตำแหน่งรองจากผู้ว่าราชการจังหวัด. พระครูปลัดเป็นตำแหน่งพระฐานานุกรมชั้นต่ำกว่าพระราชาคณะ

คำแปลภาษาอื่น

ภาษาเขมร : เป็นฐานันดรของผู้มีอำนาจหน้าที่ในการรักษาความสงบเรียบร้อยของบ้านเมือง