พิเรนทร์
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]จากนามของ "พระพิเรนทรเทพ" ตำรวจหลวงในสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งมีแนวคิดฝึกหน่วยจู่โจม เอาบ่าวไพร่มาฝึกดำน้ำ ใช้ไม้ถ่อค้ำคอไว้จนคนจมน้ำตาย จึงต้องล้มเลิกไป หลังจากนั้นเวลามีใครทำแผลง ๆ จึงเรียกว่า "เล่นอย่างพระพิเรนทร์" หรือ "เล่นพิเรนทร์"[1]
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | พิ-เรน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pí-reen |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi-ren | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰi˦˥.reːn˧/(สัมผัส) | |
คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]พิเรนทร์ (คำอาการนาม ความพิเรนทร์)
- อุตรินอกลู่นอกทาง
- เล่นพิเรนทร์
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]พิเรนทร์ (คำอาการนาม ความพิเรนทร์)
- อุตรินอกลู่นอกทาง
- คนพิเรนทร์