natura

ภาษาละติน

รากศัพท์

จากnāscor, gnāscor (“เกิด”).

การออกเสียง

• (คลาสสิก) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /naːˈtuː.ra/, [näːˈt̪uːrä]
• (คริสตจักร) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /naˈtu.ra/, [näˈt̪uːrä]

คำนาม

1. ธรรมชาติ

การผันรูป

การผันรูปที่หนึ่ง

การก	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก	nātūra	nātūrae
สัมพันธการก	nātūrae	nātūrārum
สัมปทานการก	nātūrae	nātūrīs
กรรมการก	nātūram	nātūrās
อปาทานการก	nātūrā	nātūrīs
สัมโพธนการก	nātūra	nātūrae

คำที่เกี่ยวข้อง

• nātūrābilis
• nātūrālis
• nātūrāliter
• nātūrālitās

 

คำสืบทอด

• → แอลเบเนีย: natyrë
• → กาลิเซีย: natura
• → ไอริช: nádúr
• อิตาลี: natura
• → ฝรั่งเศสเก่า: nature
  • → อังกฤษ: nature
  • ฝรั่งเศส: nature
• → สเปนเก่า: natura
  • ลาดิโน: natura
  • สเปน: natura
• → โปรตุเกส: natura
• → โรมาเนีย: natură
• → โรมานช์: natüra, nateira, natira
• → รัสเซีย: нату́ра (นาตูรา)
• → สวีเดน: natur
• → โปแลนด์: natura

อ้างอิง

• “natura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• “natura”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
• natura in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
• Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book‎^[1], London: Macmillan and Co.
  • to die a natural death: debitum naturae reddere (Nep. Reg. 1)
    
  • to devote oneself to the study of a natural science: se conferre ad naturae investigationem
    
  • innate goodness, kindness: naturae bonitas (Off. 1. 32. 118)
    
  • natural advantages: naturae bona
    
  • (ambiguous) creation; nature: rerum natura or simply natura
    
  • (ambiguous) climate: caelum or natura caeli
    
  • (ambiguous) the natural position of a place: natura loci
    
  • (ambiguous) natural gifts: natura et ingenium
    
  • (ambiguous) to do a thing which is not one's vocation, which goes against the grain: adversante et repugnante natura or invitā Minervā (ut aiunt) aliquid facere (Off. 1. 31. 110)
    
  • (ambiguous) to have a natural propensity to vice: natura proclivem esse ad vitia
    
  • (ambiguous) character: natura et mores; vita moresque; indoles animi ingeniique; or simply ingenium, indoles, natura, mores
    
  • (ambiguous) Nature has implanted in all men the idea of a God: natura in omnium animis notionem dei impressit (N. D. 1. 16. 43)
    
  • (ambiguous) to reconnoitre the ground: loca, regiones, loci naturam explorare
    
  • (ambiguous) a town with a strong natural position: oppidum natura loci munitum (B. G. 1. 38)
    
• “natura”, in William Smith et al., editor (1890) A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin

ภาษาอิตาลี

คำนาม

natura ญ. (พหูพจน์ nature)

1. ธรรมชาติ