natura

ภาษาละติน

รากศัพท์

จากnāscor (น̄าซโกร์), gnāscor (กฺน̄าซโกร์, “เกิด”).

การออกเสียง

• (คลาสสิก) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /naːˈtuː.ra/, [näːˈt̪uːrä]
• (คริสตจักร) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /naˈtu.ra/, [näˈt̪uːrä]

คำนาม

1. ธรรมชาติ

การผันรูป

การผันรูปที่หนึ่ง

การก	เอกพจน์	พหูพจน์
กรรตุการก	nātūra (น̄าตู̄รา)	nātūrae (น̄าตู̄ราเอ)
สัมพันธการก	nātūrae (น̄าตู̄ราเอ)	nātūrārum (น̄าตู̄ร̄ารุม)
สัมปทานการก	nātūrae (น̄าตู̄ราเอ)	nātūrīs (น̄าตู̄รี̄ซ)
กรรมการก	nātūram (น̄าตู̄รัม)	nātūrās (น̄าตู̄ร̄าซ)
อปาทานการก	nātūrā (น̄าตู̄ร̄า)	nātūrīs (น̄าตู̄รี̄ซ)
สัมโพธนการก	nātūra (น̄าตู̄รา)	nātūrae (น̄าตู̄ราเอ)

คำที่เกี่ยวข้อง

• nātūrābilis (น̄าตู̄ร̄าบีลิซ)
• nātūrālis (น̄าตู̄ร̄าลิซ)
• nātūrālitās (น̄าตู̄ร̄าลีต̄าซ)
• nātūrāliter (น̄าตู̄ร̄าลีเตร์)

คำสืบทอด

• → แอลเบเนีย: natyrë
• → กาลิเซีย: natura
• → ไอริช: nádúr
• อิตาลี: natura
• → ฝรั่งเศสเก่า: nature
  • → อังกฤษ: nature
  • ฝรั่งเศส: nature
• → สเปนเก่า: natura
  • ลาดิโน: natura
  • สเปน: natura (นาตูรา)
• → โปรตุเกส: natura
• → โรมาเนีย: natură
• → โรมานช์: natüra, nateira, natira
• → รัสเซีย: нату́ра (นาตูรา)
• → สวีเดน: natur
• → โปแลนด์: natura

อ้างอิง

• “natura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• “natura”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
• natura in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
• Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book‎, London: Macmillan and Co.
  • to die a natural death: debitum naturae reddere (Nep. Reg. 1)
    
  • to devote oneself to the study of a natural science: se conferre ad naturae investigationem
    
  • innate goodness, kindness: naturae bonitas (Off. 1. 32. 118)
    
  • natural advantages: naturae bona
    
  • (ambiguous) creation; nature: rerum natura or simply natura
    
  • (ambiguous) climate: caelum or natura caeli
    
  • (ambiguous) the natural position of a place: natura loci
    
  • (ambiguous) natural gifts: natura et ingenium
    
  • (ambiguous) to do a thing which is not one's vocation, which goes against the grain: adversante et repugnante natura or invitā Minervā (ut aiunt) aliquid facere (Off. 1. 31. 110)
    
  • (ambiguous) to have a natural propensity to vice: natura proclivem esse ad vitia
    
  • (ambiguous) character: natura et mores; vita moresque; indoles animi ingeniique; or simply ingenium, indoles, natura, mores
    
  • (ambiguous) Nature has implanted in all men the idea of a God: natura in omnium animis notionem dei impressit (N. D. 1. 16. 43)
    
  • (ambiguous) to reconnoitre the ground: loca, regiones, loci naturam explorare
    
  • (ambiguous) a town with a strong natural position: oppidum natura loci munitum (B. G. 1. 38)
    
• “natura”, in William Smith et al., editor (1890) A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, London: William Wayte. G. E. Marindin

ภาษาอิตาลี

คำนาม

natura ญ. (พหูพจน์ nature)

1. ธรรมชาติ