บุญ

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: บ̱ิญ และ บีญ

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาบาลี ปุญฺญ (คุณธรรม, คุณความดี, การกระทำที่มีคุณความดี); เทียบภาษาสันสกฤต पुण्य (ปุณฺย, ความดี, คุณธรรม); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບຸນ (บุน), ภาษาไทลื้อ ᦢᦳᧃ (บุน), ภาษาเขมร បុញ្ញ (บุญฺญ), ภาษาพม่า ပုည (ปุญ)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์บุน[เสียงสมาส]
บุน-ยะ-
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbunbun-yá-
ราชบัณฑิตยสภาbunbun-ya-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/bun˧/(สัมผัส)/bun˧.ja˦˥./

คำนาม[แก้ไข]

บุญ

  1. ความสุข
    หน้าตาอิ่มบุญ
  2. (ศาสนาพุทธ) การกระทำดีตามหลักคำสอน
    ไปทำบุญที่วัด
  3. ความดี, คุณงามความดี
    ปล่อยนกปล่อยปลาเอาบุญ
    เขาทำบุญช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก
  4. ผลของการทำความดีจากชาติปางก่อน
    เขามีบุญจึงเกิดมาบนกองเงินกองทอง

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

บุญ

  1. ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่น ในคำว่า ใจบุญ

คำประสม[แก้ไข]

สำหรับ บุญญา- ดูที่ บุญญ