สัปเหร่อ

ภาษาไทย

ยืมมาจากมอญ သပ္ပရိုဟ် (สปฺปริุห์, “คนดี”)^[1]^[2], เพี้ยนมาจาก သပ္ပုရိဟ် (สปฺปุริห์), จากบาลี สปฺปุริส (“คนดี”)^[2]

พระยาอนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ)^[3] สันนิษฐานว่ามาจากเขมรเก่า សប្បរុស (สปฺปรุส), °សប្បរស (°สปฺปรส), សប្បរស្ស (สปฺปรสฺส), ซึ่งเป็นคำลูกผสมระหว่างบาลี สปฺปุริส และสันสกฤต सत्पुरुष (สตฺปุรุษ) สัมพันธ์กับเขมร សប្បុរស (สบฺบุรส)

การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ}		สับ-ปะ-เหฺร่อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sàp-bpà-rə̀ə
	ราชบัณฑิตยสภา	sap-pa-roe
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/sap̚˨˩.pa˨˩.rɤː˨˩/^{(สัมผัส)}

สัปเหร่อ (คำลักษณนาม คน)

↑ พวน รามัญวงศ์ (2005) พจนานุกรมมอญ-ไทย ฉบับมอญสยาม [Mon-Thai (Siamese) Dictionary], กรุงเทพฯ: มติชน, →ISBN
↑ ^2.0 ^2.1 บรรจบ พันธุเมธา, "อันเนื่องด้วยชื่อ ชื่อแขกฝรั่งจีนจาม", ภาษาและหนังสือ, ปีที่ 25, ฉบับที่ 52, 8 เมษายน พ.ศ. 2516 [ค.ศ. 1973]. (หน้า 33 ของ PDF)
↑ "สัปเหร่อ". (2007-06-13). ข่าวสด. Retrieved: 2017-01-21.