ข้ามไปเนื้อหา

สัปเหร่อ

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

 ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษามอญ သပ္ပရိုဟ် (สปฺปริุห์, คนดี)[1][2], เพี้ยนมาจาก သပ္ပုရိဟ် (สปฺปุริห์), จากภาษาบาลี สปฺปุริส (คนดี)[2]

พระยาอนุมานราชธน (ยง เสฐียรโกเศศ)[3] สันนิษฐานว่ามาจากภาษาเขมรเก่า សប្បរុស (สปฺปรุส), °សប្បរស (°สปฺปรส), សប្បរស្ស (สปฺปรสฺส), ซึ่งเป็นคำลูกผสมระหว่างภาษาบาลี สปฺปุริส และภาษาสันสกฤต सत्पुरुष (สตฺปุรุษ) สัมพันธ์กับภาษาเขมร សប្បុរស (สบฺบุรส)

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์
{เสียงพยัญชนะซ้ำ}
สับ-ปะ-เหฺร่อ
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsàp-bpà-rə̀ə
ราชบัณฑิตยสภาsap-pa-roe
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sap̚˨˩.pa˨˩.rɤː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

[แก้ไข]

สัปเหร่อ (คำลักษณนาม คน)

  1. ผู้ที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับการศพตั้งแต่ทำพิธีมัดตราสังจนกระทั่งนำศพไปฝังหรือเผา

อ้างอิง

[แก้ไข]
  1. พวน รามัญวงศ์ (2005) พจนานุกรมมอญ-ไทย ฉบับมอญสยาม [Mon-Thai (Siamese) Dictionary], กรุงเทพฯ: มติชน, →ISBN
  2. 2.0 2.1 บรรจบ พันธุเมธา, "อันเนื่องด้วยชื่อ ชื่อแขกฝรั่งจีนจาม", ภาษาและหนังสือ, ปีที่ 25, ฉบับที่ 52, 8 เมษายน พ.ศ. 2516 [ค.ศ. 1973]. (หน้า 33 ของ PDF)
  3. "สัปเหร่อ". (2007-06-13). ข่าวสด. Retrieved: 2017-01-21.