อุปราช
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาสันสกฤต उपराज (อุปราช). เทียบภาษาเขมร ឧបរាជ (อุบราช); ภาษาพม่า ဥပရာဇာ (อุปราชา); ภาษาลาว ອຸບປະຫຣາດ (อุบปะหราด), ອຸປະລາດ (อุปะลาด)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ} | อุบ-ปะ-หฺราด | อุ-ปะ-หฺราด | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ùp-bpà-ràat | ù-bpà-ràat |
ราชบัณฑิตยสภา | up-pa-rat | u-pa-rat | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔup̚˨˩.pa˨˩.raːt̚˨˩/(สัมผัส) | /ʔu˨˩.pa˨˩.raːt̚˨˩/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
อุปราช (คำลักษณนาม คน หรือ พระองค์ หรือ องค์)
- (โบราณ) ผู้สำเร็จราชการต่างพระองค์ประจำภาคหนึ่ง ๆ ในอาณาจักร
คำเกี่ยวข้อง[แก้ไข]
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːt̚
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 3 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม คน
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม พระองค์
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม องค์
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยโบราณ