𑜁𑜤𑜃𑜫
ภาษาอาหม[แก้ไข]
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
จากภาษาจีนยุคกลาง 君 (MC kjun); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ขุน, ภาษาคำเมือง ᨡᩩᩁ (ขุร), ภาษาลาว ຂຸນ (ขุน), ภาษาไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ภาษาไทใหญ่ ၶုၼ် (ขุน), ภาษาไทใต้คง ᥑᥧᥢᥴ (ฃู๋น); เทียบภาษาเขมรเก่า ខុណ (ขุณ), ภาษาเขมร ខុន (ขุน) และ ឃុន (ฆุน)
คำนาม[แก้ไข]
𑜁𑜤𑜃𑜫 • (ขุน์)
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
𑜁𑜤𑜃𑜫 • (ขุน์)
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *q.pɯlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ขน, ภาษาลาว ຂົນ (ข็น), ภาษาไทลื้อ ᦃᦳᧃ (ฃุน), ภาษาไทดำ ꪶꪄꪙ (โฃน), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ် (ขูน), ภาษาอ่ายตน ၵုꩫ် (ขุน์), ภาษาปู้อี benl, ภาษาจ้วง bwn, ，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง koen-ขน, ภาษาจ้วงแบบหนง koan, ภาษาแสก ปุ๋น
คำนาม[แก้ไข]
𑜁𑜤𑜃𑜫 • (ขุน์)