บู๊
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาฮกเกี้ยน 武/武 (bú บู้, “การต่อสู้, การรบ”)[1]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | บู๊ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | búu |
ราชบัณฑิตยสภา | bu | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /buː˦˥/(สัมผัส) |
คำกริยา[แก้ไข]
บู๊ (คำอาการนาม การบู๊)
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
บู๊