ระฆัง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี ฆํ, รูปกรรมการกเอกพจน์ของ ฆ (“ระฆัง”)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ระ-คัง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | rá-kang |
ราชบัณฑิตยสภา | ra-khang | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ra˦˥.kʰaŋ˧/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
ระฆัง (คำลักษณนาม ใบ หรือ ลูก)
- เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลือง เป็นต้น รูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน
คำประสม[แก้ไข]
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]
คำสืบทอด[แก้ไข]
- → ลาว: ລະຄັງ (ละคัง)