ڤاوْهاوْ

ภาษามลายูแบบปัตตานี

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษามาเลย์อิกดั้งเดิม *paha(ʔ), จากภาษามาลาโย-พอลินีเชียนดั้งเดิม *paqa, จากภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *paqa (“ต้นขา”); ร่วมเชื้อสายกับภาษามาเลเซีย paha, ภาษาอูรักลาโวยจ ปาฮา

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pɔ.hɔ/

คำนาม

ڤاوْهاوْ (อักษรไทย ปอฮอ)

1. ต้นขา, ขาอ่อน