ปือ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
อาจร่วมเชื้อสายกับภาษาเขิน ᨸᩨ (ปื, “ใหญ่ออก, พองออก”), ภาษาไทใหญ่ ပိုဝ် (ปึว, “อืด, พอง, มากขึ้น”); เทียบภาษาลาว ໂປ (โป)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ปือ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpʉʉ |
ราชบัณฑิตยสภา | pue | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pɯː˧/(สัมผัส) |
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
ปือ (คำอาการนาม ความปือ)
อ้างอิง[แก้ไข]
- พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พ.ศ. 2554).