ฟุย
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]เทียบภาษาจีนยุคกลาง 腐 (MC bjuX, “เปื่อย, เน่า”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຟຸຍ (ฟุย)
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]ฟุย (คำอาการนาม ความฟุย)
อ้างอิง
[แก้ไข]- เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2552). "รายการคำศัพท์ภาษาไทยถิ่นอีสานที่คาดว่าจะเป็นคำศัพท์ร่วมเชื้อสายตระกูลไท–จีน." วารสารเอเชียตะวันออกศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. [1]