หม่อม
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩬ᩵ᨾ (หมอ่ม), ภาษาลาว ໝ່ອມ (หม่อม), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾᩬ᩵ᨾ (หมอ่ม), ภาษาไทลื้อ ᦖᦸᧄᧈ (หฺม่อ̂ม), ภาษาไทใหญ่ မွမ်ႇ (ม่อ̂ม)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | หฺม็่อม | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mɔ̀m |
| ราชบัณฑิตยสภา | mom | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /mɔm˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]หม่อม
- หญิงสามัญที่เป็นภรรยาของเจ้าฟ้า พระองค์เจ้า หรือหม่อมเจ้า
- บุตรชายหญิงของพระองค์เจ้าหรือหม่อมเจ้า
- (โบราณ) เจ้าฟ้า พระองค์เจ้า หรือ หม่อมเจ้า ที่ต้องโทษถูกถอดจากบรรดาศักดิ์
- คำนำหน้าชื่อราชนิกุล ราชินีกุลชั้นผู้ใหญ่ทั้งชายหญิงที่ไม่มีตำแหน่ง
- คำนำหน้าชื่อหญิงสามัญซึ่งไม่มีบรรดาศักดิ์ได้เป็นภรรยาของเจ้าคุณราชพันธ์ในตระกูลบุนนาคทั้ง ๓ ชั้น เช่น หม่อมปาน หม่อมรอด
- คำกำกับนามบุคคลที่เป็นผู้ดีมีตระกูลทั้งชายหญิง
- เจ้าพระยาอรรคมหาเสนา สมัยธนบุรี เรียกว่า หม่อมบุนนาค