orang

ภาษามาเลเซีย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษามาเลย์อิกดั้งเดิม *uraŋ (“คนต่างถิ่น”), จากภาษามาลาโย-พอลินีเชียนดั้งเดิม *(t-)uRaŋ (“คนต่างถิ่น”); เป็นไปได้ว่าร่วมเชื้อสายกับภาษาชวา wong

คำนาม

orang (อักษรยาวี اورڠ‎, พหูพจน์ orang-orang, สัมพันธการกบุคคลที่หนึ่งไม่ทางการ orangku, สัมพันธการกบุคคลที่สอง orangmu, สัมพันธการกบุคคลที่สาม orangnya)

1. คน, มนุษย์

ภาษาอินโดนีเซีย

รากศัพท์

จากภาษามาเลเซีย orang

คำนาม

orang (สัมพันธการกบุคคลที่หนึ่ง orangku, สัมพันธการกบุคคลที่สอง orangmu, สัมพันธการกบุคคลที่สาม orangnya)

1. คน, มนุษย์