คน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kon
	ราชบัณฑิตยสภา	khon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰon˧/
คำพ้องเสียง แก้ไข		คนธ์ คล

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ภาษาไทใต้คง ᥐᥨᥢᥰ (โก๊น), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์)

คำนาม

คน (คำลักษณนาม คน)

1. มนุษย์
2. คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น

   คนข่าว

   คนทีวี

   คนเบื้องหลัง

   คนสวน

   คนส่งของ

   คนขับรถ

   คนเลี้ยงเด็ก

   คนรับใช้

   คนง่อย

   คนพิการ

   คนโกง

ดูเพิ่ม

• ฅน

คำเกี่ยวข้อง

คนกลาง คนเก่าคนแก่ คนไข้ คนไข้นอก คนไข้ใน คนจร คนจริง

คนใช้ คนดิบ คนดี คนดีผีคุ้ม คนต้องขัง คนทรง คนนอก

คนใน คนพรรค์นั้น คนเมือง คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ คนร้าย คนร้ายตายขุม คนไร้ความสามารถ

คนละไม้คนละมือ คนสวน คนสาบสูญ คนสุก คนเสมือนไร้ความสามารถ คนโสด คนโอบ

คำแปลภาษาอื่น

มนุษย์

• ลาว : ຄົນ (lo) (ค็น)

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ်ႉ (ขู๎น), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์)

คำกริยา

คน (คำอาการนาม การคน)

1. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน

คำแปลภาษาอื่น

กวนให้เข้ากัน