ข้ามไปเนื้อหา

คน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: คัน, คั่น, คั้น, คิ์น, คืน, คุ้น, คูน, และ ค้น

ภาษาไทย

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์คน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน		ไพบูลย์พับบลิชชิงkon
ราชบัณฑิตยสภาkhon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰon˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงคนธ์
คล

รากศัพท์ 1

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ข่น, ภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาคำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ภาษาไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาไทขาว ꪁꪴꪙ, ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ภาษาไทใต้คง ᥐᥨᥢᥰ (โก๊น), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์), ภาษาปู้อี wenz, ภาษาจ้วง vunz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง koenz

รูปแบบอื่น

[แก้ไข]
  • ((เจตนา) สะกดผิด) ฅน

คำนาม

[แก้ไข]

คน (คำลักษณนาม คน หรือ หัว หรือ ราย หรือ นาย หรือ ท่าน)

  1. มนุษย์ คือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Homo sapiens
  2. คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น[1]
    คนข่าว
    คนทีวี
    คนเบื้องหลัง
    คนสวน
    คนส่งของ
    คนขับรถ
    คนเลี้ยงเด็ก
    คนรับใช้
    คนง่อย
    คนพิการ
    คนโกง

คำพ้องความ

[แก้ไข]
ดูที่ อรรถาภิธาน:คน

ลูกคำ

[แก้ไข]

คำแปลภาษาอื่น

[แก้ไข]

รากศัพท์ 2

[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทลื้อ ᦆᦳᧃᧉ (ฅุ้น), ภาษาไทดำ ꪶꪁꪙ (โก̱น), ภาษาไทใหญ่ ၶူၼ်ႉ (ขู๎น), ภาษาอาหม 𑜁𑜤𑜃𑜫 (ขุน์); เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *ɦunɦ, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง goenz (กน Longzhou)

คำกริยา

[แก้ไข]

คน (คำอาการนาม การคน)

  1. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน

คำแปลภาษาอื่น

[แก้ไข]

อ้างอิง

[แก้ไข]
  1. ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 29.

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]

คำนาม

[แก้ไข]

คน

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น)
เข้าถึงจาก "https://th.wiktionary.org/w/index.php?title=คน&oldid=2188837"