คน
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | คน |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /kʰon˧/ |
| คำพ้องเสียง | คนธ์ คล |
รากศัพท์ 1[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *ɢwɯnᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨤᩫ᩠ᨶ (ฅ็น), ภาษาลาว ຄົນ (ค็น), ภาษาไทลื้อ ᦅᦳᧃ (คุน), ภาษาไทใหญ่ ၵူၼ်း (กู๊น), ภาษาอาหม 𑜀𑜤𑜃𑜫 (กุน์)
คำนาม[แก้]
คน (คำลักษณนาม คน)
- มนุษย์
- คำใช้ประกอบคำนามหรือคำกริยาแสดงว่าเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่ง อาการ สภาพ หรือมีลักษณะหรือเป็นอย่างนั้น[1]
-
คนข่าว
-
คนทีวี
-
คนเบื้องหลัง
-
คนสวน
-
คนส่งของ
-
คนขับรถ
-
คนเลี้ยงเด็ก
-
คนรับใช้
-
คนง่อย
-
คนพิการ
-
คนโกง
-
ดูเพิ่ม[แก้]
คำเกี่ยวข้อง[แก้]
คำแปลภาษาอื่น[แก้]
มนุษย์
รากศัพท์ 2[แก้]
คำกริยา[แก้]
คน (คำอาการนาม การคน)
- กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ ให้เข้ากัน
คำแปลภาษาอื่น[แก้]
กวนให้เข้ากัน
อ้างอิง[แก้]
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 3 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : ยูเนียนอุลตร้าไวโอเร็ต, 2554. หน้า 29.
