เอา

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ʔawᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩐᩣ (อูา), ภาษาลาว ເອົາ (เอ็า), ภาษาไทลื้อ ᦀᧁ (เอา), ภาษาไทดำ ꪹꪮꪱ (เอา), ภาษาไทใหญ่ ဢဝ် (อว), ภาษาอาหม 𑜒𑜧 (อว์) หรือ 𑜒𑜧𑜈𑜫 (อว์ว์) หรือ 𑜒𑜨𑜧 (ออ̂ว์), ภาษาจ้วง aeu

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เอา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ao
	ราชบัณฑิตยสภา	ao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔaw˧/(ส)

คำกริยา

เอา (คำอาการนาม การเอา)

1. ยึด

   เอาไว้อยู่

2. รับไว้

   เขาให้ก็เอา

3. พา, นำ

   เอาตัวมา

4. ต้องการ

   ทำเอาชื่อ

   ทำงานเอาหน้า

5. ถือเป็นสำคัญ

   เจรจาเอาถ้อยคำ

   เอาพี่เอาน้อง

6. (ภาษาปาก) คำใช้แทนกริยาอื่น ๆ บางคำได้

คำกริยาวิเศษณ์

เอา

1. เมื่อใช้ลงท้ายกริยา เป็นการเน้นกริยาแสดงถึงการตั้งหน้าตั้งตาทำต่อเนื่องกัน

   กินเอา ๆ

ภาษาชอง

การออกเสียง

• (จันทบุรี, ตราด, กาญจนบุรี) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔaw/

คำนาม

เอา

1. เสื้อ