ข้ามไปเนื้อหา

ผู้

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: , ผ., ผิ, ผี, ผุ, และ ผู่

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰuːꟲ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC pjuX)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຜູ້ (ผู้), ภาษาไทลื้อ ᦕᦴᧉ (ผู้), ภาษาไทดำ ꪠꪴ꫁ (ฝุ้), ภาษาไทใหญ่ ၽူႈ (ผู้), ภาษาไทใต้คง ᥚᥧᥲ (ผู้), ภาษาคำตี้ ၸူႛ, ภาษาอาหม 𑜇𑜥 (ผู), ภาษาปักษ์ใต้ พู้, ภาษาจ้วง boux

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์พู่
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpûu
ราชบัณฑิตยสภาphu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰuː˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงพู่
ภู่

คำนาม

[แก้ไข]

ผู้

  1. คำใช้แทนคำว่า คนหรือสิ่งที่ถือเสมือนคน
  2. คำใช้ประกอบคำกริยาหรือคำวิเศษณ์ใช้เป็นนาม เช่น ผู้โดยสาร ผู้ร้าย

คำประสม

[แก้ไข]

คำคุณศัพท์

[แก้ไข]

ผู้

  1. เป็นเพศชาย

คำประสม

[แก้ไข]

คำแปลภาษาอื่น

[แก้ไข]

คำสันธาน

[แก้ไข]

ผู้

  1. ซึ่ง

อ้างอิง

[แก้ไข]
  1. Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.