ที่
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทดั้งเดิม *diːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ທີ່ (ที่), คำเมือง ᨴᩦ᩵ (ที่), ไทลื้อ ᦑᦲᧈ (ที่), ไทดำ ꪕꪲ꪿ (ตฺิ่), ไทขาว ꪕꪲꫀ, ไทใหญ่ တီႈ (ตี้), ไทใต้คง ᥖᥤ (ตี), พ่าเก တီ (ตี), อาหม 𑜄𑜣 (ตี), จ้วง deih, จ้วงแบบจั่วเจียง thi; นอกกลุ่มภาษาไท-กะได: เทียบมอญ-เขมรดั้งเดิม *tiʔ ~ tiiʔ ~ tiəʔ, มอญ တေံ (เตํ), เขมร ទី (ที), เวียดนาม thì (ถี่)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ที่ | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | tîi |
| ราชบัณฑิตยสภา | thi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tʰiː˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ที่
- แหล่ง, ถิ่น
- ที่ประกอบอาชีพ
- ที่ทำมาหากิน
- สถานที่
- ที่ประชุม
- ที่พัก
- ตำแหน่งแห่งที่
- เอาของวางไว้ให้ถูกที่
- ที่ดิน
- ซื้อที่
- ขายที่
- เช่าที่
- เครื่องใช้
- ที่นอน
- ที่เขี่ยบุหรี่
- ตำแหน่งหน้าที่
- ที่สมุหพระกลาโหม
- พระราชาคณะชั้นสามัญที่พระกวีวรญาณ
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]คำลักษณนาม
[แก้ไข]ที่
คำสรรพนาม
[แก้ไข]ที่
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]คำใช้แทนคำนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า
|
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]ที่
คำบุพบท
[แก้ไข]ที่
- ณ
- อยู่ที่บ้าน