ที่
ไบยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *diːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທີ່ (ที่), ภาษาไทลื้อ ᦑᦲᧈ (ที่), ภาษาไทใหญ่ တီႈ (ตี้), ภาษาอาหม 𑜄𑜣 (ตี); นอกกลุ่มภาษาไท-กะได: เทียบภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *tiʔ ~ tiiʔ ~ tiəʔ, ภาษามอญ တေံ (เตํ), ภาษาเขมร ទី (ที), ภาษาเวียดนาม thì (ถี่)
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | ที่ |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /tʰiː˥˩/ |
คำนาม[แก้]
ที่
- แหล่ง, ถิ่น
- ที่ประกอบอาชีพ
- ที่ทำมาหากิน
- สถานที่
- ที่ประชุม
- ที่พัก
- ตำแหน่งแห่งที่
- เอาของวางไว้ให้ถูกที่
- ที่ดิน
- ซื้อที่
- ขายที่
- เช่าที่
- เครื่องใช้
- ที่นอน
- ที่เขี่ยบุหรี่
- ตำแหน่งหน้าที่
- ที่สมุหพระกลาโหม
- พระราชาคณะชั้นสามัญที่พระกวีวรญาณ
คำลักษณนาม[แก้]
ที่
คำสรรพนาม[แก้]
ที่
คำคุณศัพท์[แก้]
ที่
คำบุพบท[แก้]
ที่
- ณ
- อยู่ที่บ้าน
