ที่
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *diːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທີ່ (ที่), ภาษาไทลื้อ ᦑᦲᧈ (ที่), ภาษาไทใหญ่ တီႈ (ตี้), ภาษาอาหม 𑜄𑜣 (ตี); นอกกลุ่มภาษาไท-กะได: เทียบภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *tiʔ ~ tiiʔ ~ tiəʔ, ภาษามอญ တေံ (เตํ), ภาษาเขมร ទី (ที), ภาษาเวียดนาม thì (ถี่)
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | ที่ |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /tʰiː˥˩/ |
คำนาม[แก้]
ที่
- แหล่ง, ถิ่น
-
ที่ประกอบอาชีพ
-
ที่ทำมาหากิน
-
- สถานที่
-
ที่ประชุม
-
ที่พัก
-
- ตำแหน่งแห่งที่
-
เอาของวางไว้ให้ถูกที่
-
- ที่ดิน
-
ซื้อที่
-
ขายที่
-
เช่าที่
-
- เครื่องใช้
-
ที่นอน
-
ที่เขี่ยบุหรี่
-
- ตำแหน่งหน้าที่
-
ที่สมุหพระกลาโหม
-
พระราชาคณะชั้นสามัญที่พระกวีวรญาณ
-
คำลักษณนาม[แก้]
ที่
คำสรรพนาม[แก้]
ที่
คำคุณศัพท์[แก้]
ที่
คำบุพบท[แก้]
ที่
- ณ
-
อยู่ที่บ้าน
-
