คัน

ดูเพิ่ม: คน, คั่น, คั้น, คิ์น, คืน, คุ้น, คูน, และ ค้น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คัน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kan
	ราชบัณฑิตยสภา	khan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰan˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ครรภ์ คันถ์ คันธ์ คัล

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɡalᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ຄັນ (คัน), ไทใต้คง ᥐᥢᥰ (กั๊น), จ้วงแบบจั่วเจียง kaenz

คำนาม

คัน (คำลักษณนาม คัน)

1. สิ่งที่มีลักษณะยาวทำด้วยไม้เป็นต้น สำหรับถือหรือปัก

   คันเบ็ด

   คันไถ

   คันธง

คำลักษณนาม

คัน

1. เรียกรถหรือของที่มีด้ามถือบางอย่าง

   รถ 3 คัน

   ช้อน 4 คัน

   เบ็ด 5 คัน

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɣalᴬ (“แนวดินกั้นน้ำ”); ร่วมเชื้อสายกับลาว ຄັນ (คัน), ไทลื้อ ᦅᧃ (คัน), ไทใหญ่ ၵၼ်း (กั๊น)，จ้วงแบบจั่วเจียง kaenz/kenz/haenz

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ฅัน

คำนาม

คัน (คำลักษณนาม คัน)

1. แนวดินหรือแนวทรายเป็นต้นที่พูนสูงขึ้นเป็นแนวยาว

   คันทราย

2. แนวดินที่พูนขึ้นมาสำหรับกั้นน้ำ

   คันนา

   คันดิน

รากศัพท์ 3

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɣalᴬ (“อาการอยากเกา”); ร่วมเชื้อสายกับอีสาน คัน, ลาว ຄັນ (คัน), คำเมือง ᨤᩢ᩠ᨶ (ฅั‍น), เขิน ᨤᩢ᩠ᨶ (ฅั‍น), ไทลื้อ ᦆᧃ (ฅัน), ไทใหญ่ ၶၼ်း (ขั๊น, “เต็มไปด้วยกามตัณหา”), ไทใต้คง ᥑᥢᥰ (ฃั๊น, “อยู่ในช่วงมีเพศสัมพันธ์”), จ้วง haenz

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ฅัน

คำกริยา

คัน (คำอาการนาม การคัน หรือ ความคัน)

1. อาการที่รู้สึกให้อยากเกา
2. อาการที่มือหรือปากอยู่ไม่สุข คือ อยากทำหรือพูดในสิ่งที่ไม่ควร เรียกว่า มือคัน ปากคัน
3. อาการที่ให้รู้สึกอยากด่าอยากตีเป็นต้น เรียกว่า คันปาก คันมือ คันเท้า

รากศัพท์ 4

คำนาม

คัน (คำลักษณนาม ต้น)

1. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Amesiodendron chinense (Merr.) Hu ในวงศ์ Sapindaceae ขึ้นตามชายน้ำ สูงประมาณ 10 เมตร

คำพ้องความ

• ขัน

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /xan˧˧/

คำกริยา

คัน (คำอาการนาม ก๋ารคัน หรือ ก๋านคัน)

1. (อกรรม) รูปแบบอื่นของ ᨤᩢ᩠ᨶ (ฅั‍น)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับจ้วง caenq

คำสันธาน

คัน

1. ถ้า, ถ้าว่า

   คันว่า

   ถ้าว่า