ด้าม

ดูเพิ่ม: ดาม

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɗaːmꟲ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨯ᩶ᩣ᩠ᨾ (ด้า‍ม), เขิน ᨯ᩶ᩣ᩠ᨾ (ด้า‍ม), ลาว ດ້າມ (ด้าม), ไทลื้อ ᦡᦱᧄᧉ (ด้าม), ไทดำ ꪒꪾ꫁ (ด้ำ), ไทขาว ꪒꪝꪾꫂ, ไทใหญ่ လၢမ်ႈ (ล้าม), จ้วงแบบจั่วเจียง ndamj

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ด้าม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dâam
	ราชบัณฑิตยสภา	dam
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/daːm˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

ด้าม

1. ส่วนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ใช้ถือใช้จับ

   ด้ามมีด

   ด้ามขวาน

2. ต้น, ทาง

   โดยด้ามอาทิสวคนธ์

   (ม. คำหลวง จุลพน)

   ผู้เผด็จด้ามตัณหา

   (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์)

   โดยด้ามอาทิทศธรรมสนท้าว

   (ม. คำหลวง นครกัณฑ์)

   แลราชผู้มีอยู่ในด้ามมารคธรรม

   (ม. คำหลวง นครกัณฑ์)

คำลักษณนาม

ด้าม

1. เรียกของบางอย่างที่มีลักษณะเช่นนั้น

   ปากกาด้ามหนึ่ง

   ปากกา 2 ด้าม

   ไม้กวาด 1 ด้าม