คือ

ดูเพิ่ม: คอ, คือํ, ค่อ, และ ค้อ

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยอังกอร์ gi หรือ gī หรือเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์ gi, gui หรือ guī; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน คือ, ลาว ຄື (คื), คำเมือง ᨣᩨ (คื), ไทดำ ꪅꪳ (ฅึ), เขมร គឺ (คื)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kʉʉ
	ราชบัณฑิตยสภา	khue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰɯː˧/(สัมผัส)

คำกริยา

คือ

1. เป็น

   โลกคือดาวดวงหนึ่ง

คำสันธาน

คือ

1. เท่ากับ, ได้แก่

   ธาตุทั้งสี่คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ

ภาษาญัฮกุร

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kʰɯː/

คำกริยา

คือ

1. เป็น, คือ
2. กลายเป็น