คอ

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ฅอ

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɣoːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง 喉 (MC ɦəu, “กล่องเสียง; ลำคอ”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄໍ (คํ), ภาษาคำเมือง ᨤᩬᩴ (ฅอํ), ภาษาเขิน ᨤᩳ (ฅอ), ภาษาไทใหญ่ ၶေႃး (ข๊อ̂), ภาษาไทดำ ꪁꪷ (ก̱ํ), ภาษาอาหม 𑜁𑜦𑜡 (ขอ̂) หรือ 𑜁𑜞𑜦𑜡 (ขฺรอ̂), ภาษาจ้วง hoz, ภาษาแสก กฺ๊อ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คอ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kɔɔ
	ราชบัณฑิตยสภา	kho
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰɔː˧/(ส)

คำนาม

คอ

1. ส่วนของร่างกายที่ต่อศีรษะกับตัว
2. ส่วนของภาชนะที่คอดอยู่ระหว่างตัวกับปาก

   คอหม้อ

3. เรียกส่วนลำต้นของพรรณไม้วงศ์ปาล์มที่อยู่ระหว่างใบล่างสุดกับยอด

   คอมะพร้าว

   คอตาล

4. โดยปริยายหมายความว่า ความมีใจชอบเสพสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นอาจิณ

   คอเหล้า

   คอเบียร์

   คอหนัง

   คอละคร

การใช้

ส่วนของร่างกาย ราชาศัพท์ว่า พระศอ พระกัณฐ์ พระกัณฐา หรือ พระกรรฐ์

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนของร่างกาย

• จอร์เจีย: კისერი (ka) (ก͓ีแซรี)
• จ้วง: hoz
• ซูก: liug
• ทิเบต: མཇིང་པ (มชิง ป)
• พม่า: လည်ပင်း (my) (ลญ์ปง์:)
• มากินดาเนา: lig
• มาราเนา: lig
• มาเลย์: leher (ms)
• ลาว: ຄໍ (lo) (คํ)
• อังกฤษ: neck (en)

• อาหม: 𑜁𑜦𑜡 (ขอ̂), 𑜁𑜞𑜦𑜡 (ขฺรอ̂)
• อุยกูร์: بويۇن‎ (boyun)
• ฮังการี: nyak (hu)
• เขมร: ក (km) (ก)
• เยอรมัน: Hals (de) ช.
• เวียดนาม: cổ (vi) (โก๋)
• แสก: กฺ๊อ
• ไทดำ: ꪁꪷ (ก̱ํ)
• ไทใหญ่: ၶေႃး (ข๊อ̂)