คนเก่าคนแก่
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | คน–เก่า–คน–แก่ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kon–gào–kon–gɛ̀ɛ |
ราชบัณฑิตยสภา | khon–kao–khon–kae | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰon˧.kaw˨˩.kʰon˧.kɛː˨˩/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
คนเก่าคนแก่
- ข้าเก่าเต่าเลี้ยง, คนที่อยู่ด้วยกันมานานในฐานะรับใช้ จนไว้วางใจได้
- คนที่มีพื้นเพอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานาน