คนเก่าคนแก่
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | คน–เก่า–คน–แก่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kon–gào–kon–gɛ̀ɛ |
| ราชบัณฑิตยสภา | khon–kao–khon–kae | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰon˧.kaw˨˩.kʰon˧.kɛː˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]คนเก่าคนแก่
- ข้าเก่าเต่าเลี้ยง, คนที่อยู่ด้วยกันมานานในฐานะรับใช้ จนไว้วางใจได้
- คนที่มีพื้นเพอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานาน