ก้อน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ก̂อน, กอน, กฺอน, กฺ๊อน, และ ก่อน

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກ້ອນ (ก้อน), ภาษาคำเมือง ᨠᩬ᩶ᩁ (กอ้ร), ภาษาเขิน ᨠᩬ᩶ᩁ (กอ้ร), ภาษาไทลื้อ ᦂᦸᧃᧉ (ก้อ̂น), ภาษาไทดำ ꪀ꫁ꪮꪙ (ก้อน), ภาษาไทใหญ่ ၵွၼ်ႈ (ก้อ̂น), ภาษาอาหม 𑜀𑜨𑜃𑜫 (กอ̂น์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง konj-ข้อน, ภาษาจ้วง gonj-ก้อน

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์ก้อน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงgɔ̂ɔn
ราชบัณฑิตยสภาkon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kɔːn˥˩/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

ก้อน

  1. คำบอกลักษณะของเล็ก ๆ ที่เกาะหรือติดรวมกันแน่น ไม่กำหนดรูปแน่นอน โดยมากมีลักษณะค่อนข้างกลม
    ข้าวเกาะกันเป็นก้อน
  2. เรียกสิ่งที่มีลักษณะเป็นของเล็ก ๆ ที่เกาะหรือติดรวมกันแน่น ไม่กำหนดรูปแน่นอน
    แถวนี้มีก้อนหินขนาดใหญ่อยู่กระจัดกระจาย
  3. สิ่งที่แยกหรือแตกออกจากสิ่งใหญ่ ไม่กำหนดรูปแน่นอน โดยมากมีลักษณะค่อนข้างกลม
    ก้อนอิฐ
    ก้อนหิน
  4. โดยปริยายหมายถึง จำนวนรวม
    ได้เป็นเงินก้อน

คำลักษณนาม[แก้ไข]

ก้อน

  1. เรียกของเล็ก ๆ ที่เกาะหรือติดรวมกันแน่น
    แม่นำหินสองก้อนมาประดับสวน
    ข้าวสองก้อนตกลงบนพื้น

ภาษาปักษ์ใต้[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

ก้อน

  1. เงิน 1 สลึง (ที่สงขลามีค่า = 15 สตางค์)