พี

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: , พ., พี่, พี้, พุ, พู, พู่, และ พู้

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์พี
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpii
ราชบัณฑิตยสภาphi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰiː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *bwiːᴬ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC bj+j); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี, ภาษาลาว ພີ (พี), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ (พี), ภาษาเขิน ᨻᩦ (พี), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲ (พี), ภาษาไทดำ ꪝꪲ (ปิ̱), ภาษาไทขาว ꪝꪲ, ภาษาไทใหญ่ ပီး (ปี๊), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง piz, ภาษาจ้วง biz; ร่วมรากกับ ปุ๋ย

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

พี

  1. อ้วน, มักใช้เข้าคู่กับคำ อ้วน เป็น อ้วนพี

คำนาม[แก้ไข]

พี

  1. มัน

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ pee (พี, ชื่อเรียกอักษร P)

คำนาม[แก้ไข]

พี

  1. อักษรละติน P/p

ดูเพิ่ม[แก้ไข]

ภาษากฺ๋อง[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

เลข[แก้ไข]

พี

  1. สี่