อธิปัตย์

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต अधिपत्य (อธิปตฺย, ผู้เป็นใหญ่, ผู้ที่มีอำนาจสูงส่ง)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์อะ-ทิ-ปัด
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงà-tí-bpàt
ราชบัณฑิตยสภาa-thi-pat
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/ʔa˨˩.tʰi˦˥.pat̚˨˩/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

อธิปัตย์

  1. อำนาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน
  2. ผู้มีอำนาจสูงสุดของรัฐ

ดูเพิ่ม[แก้ไข]