เมือ

ดูเพิ่ม: เม-อู, เมื่อ, เมื้อ, เม่อ, และ เม้อ

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (ล้าสมัย) เมื้อ

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *mɯəᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน เมือ, ภาษาลาว ເມືອ (เมือ), ภาษาคำเมือง ᨾᩮᩬᩥᩋ (เมอิอ), ภาษาเขิน ᨾᩮᩬᩨ (เมอื), ภาษาไทลื้อ ᦵᦙᦲ (เมี), ภาษาไทดำ ꪹꪣ (เม), ภาษาไทใหญ่ မိူဝ်း (เมิ๊ว), ภาษาไทใต้คง ᥛᥫᥰ (เม๊อ̂), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mwez (เมือ), ภาษาจ้วง mwz

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เมือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mʉʉa
	ราชบัณฑิตยสภา	muea
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/mɯa̯˧/(สัมผัส)
ไฟล์เสียง

คำกริยา

เมือ

1. (ล้าสมัย, อกรรม) ไป, กลับ

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /mɯa˧˧/
• (ส่วนใหญ่ในเชียงใหม่, ลำพูน, แม่ฮ่องสอน) คำอ่านภาษาไทย: เมือ
• (ส่วนใหญ่ในเชียงราย, ลำปาง, พะเยา, แพร่, น่าน) คำอ่านภาษาไทย: เมอ

คำกริยา

เมือ (คำอาการนาม ก๋ารเมือ หรือ ก๋านเมือ)

1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᩋ (เมอิอ)

   เมื่อใดจะเมือบ้าน

   เมื่อไหร่จะกลับบ้าน

คำพ้องความ

กลับ

• ปิ๊ก

 

ภาษาอีสาน

คำกริยา

เมือ (คำอาการนาม การเมือ)

1. กลับ