บัญชีหนังหมา
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]บัญชี + หนัง + หมา; จากความเชื่อทางพุทธศาสนาที่ว่า ศาลในยมโลก บันทึกความชั่วของคนเป็น ไว้ในบัญชี (หรือสมุด) ที่ทำด้วยหนังสุนัข[1]
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | บัน-ชี-หฺนัง-หฺมา | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ban-chii-nǎng-mǎa |
| ราชบัณฑิตยสภา | ban-chi-nang-ma | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ban˧.t͡ɕʰiː˧.naŋ˩˩˦.maː˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]บัญชีหนังหมา
คำพ้องความ
[แก้ไข]อ้างอิง
[แก้ไข]- ↑ พระมหาธรรมราชาที่ ๑ (1345), chapter ไตรภูมิกถา, in พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยสุโขไทย ไตรภูมิกถา ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, 2nd edition, Bangkok: ราชบัณฑิตยสถาน, published 2011, →ISBN, page 25:
- แลผู้ใดอันกระทำบาปไสร้ เทวดานั้นก็ตราบัญชีลงในแผ่นหนังหมา แลเอาไว้แห่งหนึ่ง...ผิแลผู้ใดกระทำบาปนั้น มันคำนึงดูตนมันเองนั้น แลมัน(บ่)มิอาจบอกบาป(นั้น)ได้เลย จึงเทพดานั้นเอาบัญชีในแผ่นหนังหมามาอ่านให้มันฟัง มันจึงสารภาพว่า (มี)จริง พระญายมราชแลเทพดานั้นก็บังคับแก่ฝูงยมบาลให้เอามันไปโดยบาปกรรมมันอันหนักแลเบานั้นแล้ว แลบังคับอันควรในนรกอันหนักแลเบานั้น