ปรมาภิไธย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาบาลี ปรมาภิเธยฺย (“ชื่ออันเป็นที่สุด”) มาจาก ปรม (“อย่างยิ่ง, ที่สุด”) + อภิเธยฺย (“ชื่อ”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ปะ-ระ-มา-พิ-ไท | ปอ-ระ-มา-พิ-ไท | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpà-rá-maa-pí-tai | bpɔɔ-rá-maa-pí-tai |
| ราชบัณฑิตยสภา | pa-ra-ma-phi-thai | po-ra-ma-phi-thai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pa˨˩.ra˦˥.maː˧.pʰi˦˥.tʰaj˧/(สัมผัส) | /pɔː˧.ra˦˥.maː˧.pʰi˦˥.tʰaj˧/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ปรมาภิไธย
- (ราชาศัพท์) ชื่อ (ใช้เฉพาะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว)
- ในพระปรมาภิไธย
- ทรงลงพระปรมาภิไธย