พินทุ์
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาบาลี พินฺทุ (“หยาด, จุด”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | พิน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pin |
| ราชบัณฑิตยสภา | phin | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰin˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ||
คำนาม
[แก้ไข]พินทุ์
- อีกรูปหนึ่งของ พินทุ (“หยาด, จุด”)