พินทุ

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พิน-ทุ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pin-tú
	ราชบัณฑิตยสภา	phin-thu
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰin˧.tʰuʔ˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาบาลี พินฺทุ (“หยาด, จุด”); เทียบภาษาสันสกฤต बिन्दु (พินฺทุ) หรือ इन्दु (อินฺทุ), ภาษาฮินดี बिंदु (พิํทุ)

คำนาม

พินทุ

1. หยาดเช่นหยาดน้ำ
2. จุด
3. จุดที่ใส่ไว้ใต้ตัวอักษรไทย
4. (ศาสนาฮินดู) จุดกลมแต้มที่หน้าผากระหว่างคิ้วของผู้หญิงตามลัทธิพราหมณ์
5. รูปวงเล็ก ๆ

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาบาลี พินฺทุ (“10⁴⁹”); เทียบภาษาสันสกฤต बिन्दु (พินฺทุ) หรือ विन्दु (วินฺทุ)

คำนาม

พินทุ

1. ชื่อสังขยาจำนวนสูงเท่ากับโกฏิกำลัง 7 หรือเลขหนึ่งมีศูนย์ตามหลัง 49 ตัว