ฟ้อน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨼᩬ᩶ᩁ (ฟอ้ร), ภาษาเขิน ᨼᩬ᩶ᩁ (ฟอ้ร), ภาษาลาว ຟ້ອນ (ฟ้อน), ภาษาไทลื้อ ᦝᦸᧃᧉ (ฟ้อ̂น), ภาษาไทใหญ่ ၽွၼ်ႉ (ผ๎อ̂น) หรือ ၾွၼ်ႉ (ฝ๎อ̂น), ภาษาจ้วง fwen (เฝือน, “รำ, ร้อง”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ฟ้อน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | fɔ́ɔn |
| ราชบัณฑิตยสภา | fon | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /fɔːn˦˥/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ฟ้อน (คำอาการนาม การฟ้อน)
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fɔːn˦˥/
คำกริยา
[แก้ไข]ฟ้อน (คำอาการนาม ก๋ารฟ้อน หรือ ก๋านฟ้อน)
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]คำกริยา
[แก้ไข]ฟ้อน (คำอาการนาม การฟ้อน)
หมวดหมู่:
- หน้าที่มีลิงก์แดงภาษาไทใหญ่/m
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɔːn
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- Pages with language headings in the wrong order
- รายการที่มีกล่องคำแปล
- หน้าที่มีคำแปลภาษาไทลื้อ
- หน้าที่มีคำแปลภาษาลาว
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำกริยาภาษาคำเมือง
- คำกริยาภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำอกรรมกริยาภาษาคำเมือง
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำกริยาภาษาอีสาน