สัพเพเหระ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี สพฺเพ (“ทั้งหลาย”), จากสพฺพ + (เหระ เป็นคำสร้อย)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | สับ-เพ-เห-ระ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sàp-pee-hěe-rá |
ราชบัณฑิตยสภา | sap-phe-he-ra | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sap̚˨˩.pʰeː˧.heː˩˩˦.raʔ˦˥/(สัมผัส) |
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
สัพเพเหระ