สัพเพเหระ

ภาษาไทย

ยืมมาจากภาษาบาลี สพฺเพ (“ทั้งหลาย”), จากสพฺพ + (เหระ เป็นคำสร้อย)

การแบ่งพยางค์		สับ-เพ-เห-ระ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sàp-pee-hěe-rá
	ราชบัณฑิตยสภา	sap-phe-he-ra
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/sap̚˨˩.pʰeː˧.heː˩˩˦.raʔ˦˥/^{(สัมผัส)}

สัพเพเหระ

(ภาษาปาก) ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, ไม่ใช่สิ่ง สำคัญ
ของสัพเพเหระ

เรื่องสัพเพเหระไม่มีประโยชน์