สุนัข
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี สุนข; เทียบภาษาสันสกฤต शुनक (ศุนก)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | สุ-นัก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sù-nák |
| ราชบัณฑิตยสภา | su-nak | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /su˨˩.nak̚˦˥/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
สุนัข (คำลักษณนาม ตัว)
- (สุภาพ) หมา (มักใช้เป็นทางการ)
- สุนัขตำรวจ
คำประสม[แก้ไข]
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]
หมา — ให้ดูที่ หมา