อรรถาภิธาน:ดอกไม้
ภาษาไทย
[แก้ไข]คำนาม
[แก้ไข]ความหมาย: ส่วนหนึ่งของพรรณไม้ที่ผลิออกจากต้นหรือกิ่ง มีหน้าที่ทำให้เกิดผลและเมล็ดเพื่อสืบพันธุ์ มีเกสรและเรณูเป็นเครื่องสืบพันธุ์
[แก้ไข]คำพ้องความ
[แก้ไข]- กรรณิกา
- กระบอก
- กะบัง
- กำบัง (ช่อ)
- กุสุม
- กุสุมา
- กุสุมาลย์
- โกศ (ตูม)
- โกสุม
- จราว
- จาว
- ดอก [⇒ อรรถ.]
- ดอกไม้
- ตระบอก
- บุปผ
- บุปผะ
- บุปผา
- บุปผชาติ
- บุษบ
- บุษบง
- บุษบัน
- บุษบา
- บุษป
- บุษปะ
- บุหงัน
- บุหงา
- ประลมพ์ (ช่อ)
- ปลี (กล้วย)
- ปสพ
- ปุปผะ
- ผกา
- พบู
- พเยีย (พวง)
- พันลอก
- มาลย์
- มาลา
- มาลี
- มุกุละ (ตูม)
- ศิถี (พวง)
- สร้อย
- สะการะ
- สะบู
- สุมนะ
- สุมนา
- สุมาลี