ข้ามไปเนื้อหา

อาย

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: อายุ, อ่าย, และ อ้าย

ภาษาไทย

[แก้ไข]

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์อาย
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงaai
ราชบัณฑิตยสภาai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/ʔaːj˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

[แก้ไข]

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʔaːjᴬ³ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩋᩣ᩠ᨿ (อา‍ย), เขิน ᩋᩣ᩠ᨿ (อา‍ย), ลาว ອາຍ (อาย), ไทลื้อ ᦀᦻ (อาย), ไทดำ ꪮꪱꪥ (อาย), ไทใหญ่ ဢၢႆ (อาย), ไทใต้คง ᥟᥣᥭ (อาย), อาหม 𑜒𑜩 (อย์)

คำกริยา

[แก้ไข]

อาย (คำอาการนาม การอาย หรือ ความอาย)

  1. (อกรรม) รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า
    คำพ้องความ: ขนาง, ขวย, เขิน, จั๊กเดียม, เหนียม, อางขนาง
    คำตรงข้าม: หน้าด้าน, หน้าทน, หน้าหนา
ลูกคำ
[แก้ไข]
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]
ดูเพิ่ม
[แก้ไข]

รากศัพท์ 2

[แก้ไข]

แผลงมาจาก ไอ (สิ่งอย่างควันที่ลอยออกมา); ร่วมเชื้อสายกับอีสาน อาย, ลาว ອາຍ (อาย), เขิน ᩋᩣ᩠ᨿ (อา‍ย), ไทลื้อ ᦀᦻ (อาย), ไทใหญ่ ဢၢႆ (อาย), ไทใต้คง ᥟᥣᥭ (อาย)

คำนาม

[แก้ไข]

อาย

  1. กลิ่น
การใช้
[แก้ไข]

มักใช้เข้าคู่กับคำ กลิ่น เป็น กลิ่นอาย

ภาษาคำเมือง

[แก้ไข]

รูปแบบอื่น

[แก้ไข]
  • (ถอดอักษรและถอดเสียง) อาย

การออกเสียง

[แก้ไข]

คำกริยา

[แก้ไข]

อาย (คำอาการนาม ก๋ารอาย หรือ ก๋านอาย หรือ กำอาย หรือ ความอาย)

  1. (อกรรม) รูปแบบอื่นของ ᩋᩣ᩠ᨿ (อา‍ย)