เดียรถีย์

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต तीर्थ्य (ตีรฺถฺย); เทียบภาษาบาลี ติตฺถิย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เดีย-ระ-ถี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	diia-rá-tǐi
	ราชบัณฑิตยสภา	dia-ra-thi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/dia̯˧.ra˦˥.tʰiː˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

เดียรถีย์

1. นักบวชนอกพระพุทธศาสนาในอินเดียสมัยพุทธกาล