โบ้ย

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาแต้จิ๋ว 尾 (bhuê2, “หาง; ปลาย”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		โบ้ย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bôoi
	ราชบัณฑิตยสภา	boi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/boːj˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

โบ้ย (คำอาการนาม การโบ้ย)

1. (ภาษาปาก) โยนหรือปัดไปให้เป็นเรื่องหรือความรับผิดชอบของคนอื่น

   พอนักข่าวถามถึงเรื่องการขายหุ้น ท่านก็รีบโบ้ยให้ไปถามสรรพากร

   ถ้าทำงานนี้ไม่ไหว เธอจะโบ้ยให้ใครไปทำบ้างก็ได้นะ

อ้างอิง

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 104.