ຜຶ້ງ
ภาษาลาว[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 蜂 (MC phjowng); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ผึ้ง, ภาษาอีสาน เผิ้ง, ภาษาคำเมือง ᨹᩮᩥ᩠᩶ᨦ (เผิ้ง), ภาษาเขิน ᨹᩨ᩠᩶ᨦ (ผื้ง), ภาษาไทลื้อ ᦕᦹᧂᧉ (ผื้ง), ภาษาไทใหญ่ ၽိုင်ႈ (ผึ้ง), ภาษาอาหม 𑜇𑜢𑜤𑜂𑜫 (ผึง์); ร่วมรากกับ ເຜິ້ງ (เผิ้ง)
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เวียงจันทน์) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): [pʰɯŋ˧˩]
- (หลวงพระบาง) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): [pʰɯŋ˥˥˨]
- การแบ่งพยางค์: ຜຶ້ງ
- สัมผัส: -ɯŋ
คำนาม[แก้ไข]
การใช้[แก้ไข]
ปกติใช้ ເຜິ້ງ (เผิ้ง)