ผึ้ง

ภาษาไทย

ผึ้ง

รากศัพท์

จากภาษาจีนยุคกลาง 蜂 (MC pʰɨoŋ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຜິ້ງ (เผิ้ง) หรือ ເຜີ້ງ (เผี้ง), ภาษาไทลื้อ ᦕᦹᧂᧉ (ผื้ง), ภาษาไทใหญ่ ၽိုင်ႈ (ผึ้ง), ภาษาไทดำ ꪹꪠꪷ꫁ꪉ (เฝํ้ง), ภาษาอาหม 𑜇𑜢𑜤𑜂𑜫 (ผึง์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พึ่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ̂ng
	ราชบัณฑิตยสภา	phueng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɯŋ˥˩/
คำพ้องเสียง แก้ไข		พึ่ง

คำนาม

ผึ้ง (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อแมลงหลายชนิดในวงศ์ Apidae มีปีกบางใส ๒ คู่ ปีกคู่หลังเล็กกว่าปีกคู่หน้า ปากใช้ทั้งกัดอาหารและดูดกินของเหลวได้ ท้องปล้องแรกที่ติดกับอกเล็กมาก ปล้องที่ ๒ มีขนาดไล่เลี่ยกัน ปล้องที่เหลือมีขนาดไล่เลี่ยกับอก ยกเว้นปล้องสุดท้ายที่มีขนาดเล็กกว่ามีขนปกคลุมตามลำตัว รวมตัวอยู่เป็นฝูง แบ่งชั้นวรรณะ เก็บเกสรและน้ำหวานดอกไม้มาทำน้ำผึ้ง

คำพ้องความหมาย

• มธุการี, มธุพรต, มธุลีห์, มธุมักขิกา