สาขา

ภาษาไทย

จากภาษาบาลี สาขา (“กิ่งไม้”), จากภาษาสันสกฤต शाखा (ศาขา, “กิ่งไม้”). ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร សាខា (สาขา), ภาษาลาว ສາຂາ (สาขา).

การแบ่งพยางค์		สา-ขา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǎa-kǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-kha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/saː˩˩˦.kʰaː˩˩˦/^{(สัมผัส)}

สาขา

กิ่งไม้
กิ่งก้าน เช่น ต้นจามจุรีมีสาขามาก
แขนง
ส่วนย่อย
ส่วนรอง, เช่น วิทยาศาสตร์กายภาพเป็นสาขาหนึ่งของวิชาวิทยาศาสตร์ ธนาคารออมสินสาขาหน้าพระลาน. (ป.; ส. ศาขา).^[1]
ใช้เป็นคำกลางๆ กับสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต
คือสิ่งที่เป็นหลักหรือเป็นใหญ่แผ่ขยายออกจากสิ่งนั้นเอง เช่น ร้านค้าหนึ่งขยายกิจการอีก ๓ สาขาในต่างจังหวัด, แม่น้ำโขงไหลแรงจนแยกออกเป็นหลายสาขา บริเวณปากอ่าว เป็นต้น

คำที่ตรงกันข้ามคือ บริวาร