แบ่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ˀbɛːŋᴮ³ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน แบ่ง, ภาษาลาว ແບ່ງ (แบ่ง), ภาษาคำเมือง ᨷᩯ᩠᩵ᨦ (แบ่ง), ภาษาเขิน ᨷᩯ᩠᩵ᨦ (แบ่ง), ภาษาไทลื้อ ᦶᦢᧂᧈ (แบ่ง), ภาษาไทใหญ่ မႅင်ႇ (แม่ง) หรือ ဝႅင်ႇ (แว่ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥦᥒᥱ (แม่ง), ภาษาพ่าเก မိင် (มิง์), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜂𑜫 (มิง์) หรือ 𑜈𑜢𑜂𑜫 (บิง์); เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ แพร่ง

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		แบ็่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bɛ̀ng
	ราชบัณฑิตยสภา	baeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bɛŋ˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

แบ่ง (คำอาการนาม การแบ่ง)

1. (สกรรม) แยกออกเป็นส่วน ๆ

   แบ่งเงิน

   แบ่งของ

   แบ่งงาน

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /bɛːŋ˨˩/

คำกริยา

แบ่ง (คำอาการนาม ก๋ารแบ่ง หรือ ก๋านแบ่ง)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨷᩯ᩠᩵ᨦ (แบ่ง)