ขุย

ดูเพิ่ม: ขย, ขยี้, และ ขัย

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɣɯjᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทใหญ่ ၶူၺ် (ขูญ)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ขุย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǔi
	ราชบัณฑิตยสภา	khui
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰuj˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ขุย

1. ผงที่เกิดจากเนื้อของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ติดอยู่ที่เนื้อนั้นเอง หรือหลุดออกมากองอยู่เป็นกลุ่ม ๆ

   ผิวหนังเป็นขุย

   ขุยกระดาษ

   ขุยมด