บ่

ดูเพิ่ม: บ, บ., บิ, บี, บี้, บุ, บู่, บู้, และ บู๊

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ (“ไม่”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน บ่, ภาษาลาว ບໍ່ (บํ่), ภาษาคำเมือง ᨷᩴ᩵ (บํ่), ภาษาเขิน ᨷᩢ (บั), ภาษาไทลื้อ ᦢᧁᧈ (เบ่า), ภาษาไทดำ ꪹꪚ꪿ꪱ (เบ่า), ภาษาไทใหญ่ မဝ်ႇ (ม่ว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mboh, ภาษาจ้วง mbouj; เทียบภาษาหมิ่นใต้ 無／无 (บ๊อ, “ไม่มี”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บ่อ	เบาะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bɔ̀ɔ	bɔ̀
	ราชบัณฑิตยสภา	bo	bo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bɔː˨˩/(สัมผัส)	/bɔʔ˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		บ่อ

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง, ภาษาถิ่น) ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน

คำเกี่ยวข้อง

• บมิ

ภาษาอีสาน

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. ไม่

ภาษาคำเมือง

รากศัพท์

จากภาษาอีสาน บ่

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. ไม่