บ่าว

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɓaːwᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບ່າວ (บ่าว), ภาษาไทลื้อ ᦢᦱᧁᧈ (บ่าว), ภาษาไทใหญ่ မၢဝ်ႇ (ม่าว) หรือ ဝၢဝ်ႇ (ว่าว), ภาษาอาหม 𑜉𑜨𑜧 (มอ̂ว์) หรือ 𑜉𑜨𑜧𑜈𑜫 (มอ̂ว์ว์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บ่าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bàao
	ราชบัณฑิตยสภา	bao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/baːw˨˩/

คำนาม

1. คนใช้
2. ชายหนุ่ม

คำเกี่ยวข้อง

• คู่บ่าวสาว, เจ้าบ่าว, บ่าวไพร่

คำแปลภาษาอื่น

(1)

• อังกฤษ : servant^(en), attendant^(en)

(2)

• อังกฤษ : young man