ข้ามไปเนื้อหา

พร่อง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: พร้อง

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *broːŋᴮ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ພ່ອງ (พ่อง), คำเมือง ᨻᩕᩬ᩵ᨦ (พรอ่ง) หรือ ᨽᩬ᩵ᨦ (ภอ่ง), ᨽᩬ᩵ᨦ (ภอ่ง), ไทลื้อ ᦘᦸᧂᧈ (ภ่อ̂ง), ไทใหญ่ ၽွင်ႈ (ผ้อ̂ง), จ้วงแบบจั่วเจียง pyongh, จ้วง byongh

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
พฺร็่อง
การแผลงเป็นอักษรโรมันไพบูลย์พับบลิชชิงprɔ̂ng
ราชบัณฑิตยสภาphrong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰrɔŋ˥˩/(สัมผัส)

คำกริยาวิเศษณ์

[แก้ไข]

พร่อง (คำอาการนาม ความพร่อง)

  1. ไม่เต็มตามอัตราเพราะลดหรือขาดไป
    ตักแกงพร่อง
    ทำงานไม่พร่อง
    กินไม่รู้จักพร่อง

คำกริยา

[แก้ไข]

พร่อง (คำอาการนาม การพร่อง)

  1. ยุบไปหรือลดไปจากเดิม
    น้ำในโอ่งพร่องไป
    ข้าวสารในกระสอบพร่องไป

ดูเพิ่ม

[แก้ไข]