ไป
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *pajᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ไป, ภาษาลาว ໄປ (ไป), ภาษาคำเมือง ᨻᩱ (ไพ), ภาษาเขิน ᨻᩱ (ไพ), ภาษาไทลื้อ ᦺᦔ (ไป) และ ᦺᦗ (ไพ), ภาษาไทดำ ꪼꪜ (ไป), ภาษาไทใหญ่ ပႆ (ไป), ภาษาอ่ายตน ပႝ (ปย์), ภาษาพ่าเก ပႝ (ปย์), ภาษาจ้วง bae, ภาษาปู้อี bail
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ไป | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpai |
| ราชบัณฑิตยสภา | pai | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paj˧/(สัมผัส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
ไป (คำอาการนาม การไป)
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
ไป
- เป็นคำประกอบกริยาแสดงทิศทางออกจากตัวผู้พูด
- เขาเดินไปโรงเรียน
- ในการเขียนจดหมายทางการ ใช้แสดงทิศทางออกจากตัวผู้ที่เขียนถึง
- ผมขอให้คุณเดินทางไปหาผมวันอาทิตย์นี้
- เป็นคำประกอบกริยามีความหมายว่า เรื่อยไป, ไม่หยุด (...ไป...ไป)
- ทำไปกินไป
- เป็นคำประกอบท้ายคำวิเศษณ์เพื่อเน้นความหมายให้หนักแน่นยิ่งขึ้น
- ขาวไป
- ช้าไป
- ดีเกินไป