มิ่ง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษาจีนยุคกลาง 命 (MC mjaengH, “ชีวิต, ชะตา”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມິ່ງ (มิ่ง), ภาษาไทใหญ่ မိင်ႈ (มิ้ง, “โชค, ชะตา”), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜂𑜫 (มิง์, “โชค, ชะตา”), ภาษาสุ่ย mingh (“โชค, ชะตา”)
พบการใช้งานอย่างน้อยตั้งแต่ พ.ศ. 1943–1962 ในจารึกวัดหินตั้ง[1] เสฐียรโกเศศ คาดว่า เดิมที “มิ่ง” หมายถึง “ชีวิต” แต่ถูกแทนที่ด้วยคำว่า ชีวิต และต่อมาด้วยคำว่า สิริ[2]
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | มิ่ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mîng |
| ราชบัณฑิตยสภา | ming | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /miŋ˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
มิ่ง