มึง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]- (เจตนาสะกดผิด) มรึง
รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *mɯŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມຶງ (มึง), ภาษาไทลื้อ ᦙᦹᧂ (มืง), ภาษาไทดำ ꪣꪳꪉ (มึง), ภาษาไทขาว ꪝꪳꪉ, ภาษาจ้วง mwngz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mawz; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *C-mɯː (“คุณ; ท่าน (เอกพจน์)”)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | มึง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mʉng |
| ราชบัณฑิตยสภา | mueng | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /mɯŋ˧/(สัมผัส) | |
คำสรรพนาม
[แก้ไข]มึง
คำพ้องความ
[แก้ไข]- ดูที่ อรรถาภิธาน:มึง
ดูเพิ่ม
[แก้ไข]สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
คำสืบทอด
[แก้ไข]- → เขมร: មឹង (มึง)